Telefoontjes

Gisteren kreeg ik drie belangrijke telefoontjes.
De eerste was van mijn supervisant, om een afspraak te maken voor het eerste gesprek. Dat wordt a.s. dinsdag. Leuk, om met een nieuw persoon een traject in te gaan. De extra verdienste is natuurlijk ook welkom.
Het tweede was van de keuken meneer. Mijn keuken wordt nu de week voor de kerst geplaatst. Oei, dat is wel een heel ongemakkelijke tijd. Kerst is bij ons een groot en traditioneel gebeuren, met een 5 gangen kerstdiner met tafelzilver, kerstservies en organza tafellakens. Het hele huis wordt uitgebreid versiert, overal lichtjes. Sommige van mijn vriendinnen en kinderen vinden het kitsch, maar kerst hoeft van mij niet design en spaarzaam.
Dat mijn man een Amerikaan is heeft natuurlijk ook invloed gehad op de ontwikkeling van onze kersttradities.
Ik vond dat ik niet kon zeggen dat het plaatsen niet uit kwam, het was al een keer door mijn toedoen verzet omdat er een ander blad besteld moest worden. Nu maar hopen dat er niets mis gaat en ik in ieder geval een werkbare keuken heb met de kerst.
Daarna kreeg ik nog een telefoontje. Het ziekenhuis. Ik sta daar op de wachtlijst voor een staaroperatie. Ze hadden me op de lijst gezet voor 27 december. Ik wacht al een aantal maanden en wil het graag achter de rug hebben. Als ik nee zeg, wie weet hoe lang het dan weer gaat duren. Dus zei ik ja.
Enigszins overdonderd ging ik in mijn hoofd aan de gang met de planning en aanpassingen voor december. Ik kreeg het er benauwd van. Mijn verjaardag, een nieuwe keuken, kerst, de operatie. Al dat verbouwingsstof dat nog in mijn huis rond zou hangen kon toch ook niet goed zijn voor mijn oog? In bed bleef het door mijn hoofd spoken en ineens nam ik een besluit. Die operatie kon gewoon niet doorgaan. Opgelucht viel ik in slaap. Vanmorgen heb ik meteen het ziekenhuis gebeld, het was geen probleem. Ik sta nu op de lijst voor de volgende maand. Soms kan iets wat een probleem lijkt makkelijk opgelost worden.