Begrafenis

Aan de late kant haastte ik me op onhandige hakken naar de ingang van het rouwcentrum. Ik zag al niemand meer buiten, was ik nu toch weer te laat? Een vrouw in zwart pakje zag me aankomen, hield de deur voor me open en verzekerde me dat ik niet te laat was, ze zouden bijna beginnen. Als ik wilde kon ik afscheid gaan nemen. Heel wit en klein lag ze er vredig bij. In haar gelaatstrekken kon ik nog duidelijk mijn jonge vriendelijke tante terugvinden. Het greep me meer aan dan ik gedacht had. Vervolgens het weerzien met alle familieleden, veel van hen zie ik alleen maar op begrafenissen, de laatste keer die van mijn moeder, bijna 6 jaar geleden. De man van mijn tante, dik in de negentig, gebroken door het verlies van zijn vrouw waar hij 67 jaar het leven mee had gedeeld. Hun kinderen, de kleinkinderen. Een iets jongere tante in een rolstoel, die mij vroeger altijd kwam helpen verhuizen en nu weer een zus moest missen, de nichten de neven, iedereeen met zijn of haar eigen lieve herinneringen. De dominee hield een korte diens, via het geluidsysteem werden een paar van tantes lievelings gezangen afgespeeld. Er werd niet meegezongen, de jongere generatie kende de teksten niet. Een tante zat naast me in haar rolstoel, ik merkte dat ze zachtjes, aarzelend mee zat te zingen. Ik boog me naar haar over en zong het lied zachtjes in haar oor mee, ze viel meteen uit volle borst in en samen zongen we het tot het einde. Na de begrafenis werd het al gauw weer gezellig. De jongste van de tantes was er niet. Desgevraagd wist eerst niemand waarom ze er niet was. Later hoorde ik dat haar man sinds een paar dagen is opgenomen in een sterfhuis. Bij het weggaan en afscheidnemen hadden we de trieste zekerheid dat het waarschijnlijk niet lang zou duren voor we elkaar weer zouden zien.