Herfstblues

Gisteren: Na een aantal winderige of miezerige dagen belooft het vandaag aardig weer te worden. Ik vind dat ik er op uit moet trekken. Ik heb weinig energie en spierpijn in mijn armen en benen, maar weersta de verleiding om met een boekje op de bank te kruipen. In een rustig tempo fiets ik naar het Amsterdamse Bos. Ik zie rottende bladeren, sompig gras, kale takken en een waterig zonnetje dat tussen de wolken door probeert te schijnen. Hoe het ook zijn best doet, warmte geeft het niet meer. De natuur maakt een armoedige indruk. Bij de pannenkoekenboerderij zet ik mijn fiets neer. Ik zie dat ze al voor de winter gesloten zijn. Ik begin daar meestal aan mijn natuurwandeling en drink wat op het terras voor ik weer naar huis fiets. Zitten op het terras is er voorlopig niet meer bij. Ik loop over het drassige pad en probeer me open te stellen voor mijn omgeving. Jammer genoeg ligt de aanvliegroute voor Schiphol vandaag vlakbij, aan mijn rechterkant, en de opstijgbaan hoor en zie ik aan mijn linkerzijde. Dat gaat zo niet, ik besluit om mijn druilerige stemming achter me te laten. Er is toch ook veel moois. Ik blok het vliegtuiglawaai naar de achtergrond en kijk in het rond. De brede sloot naast het pad ligt er spiegelglad bij, het water zo helder dat ik tot de bodem kan kijken. Een paar welgedane meerkoeten drijven tevreden wat rond. Ze hebben geen idee van de barre winter die ze nog te wachten staat. Hoog boven me, in de boom krassen een paar kraaien, even later zie ik en ekster en een Vlaamse gaai Dan hoor ik het zilverige getwinkel van een aantal kool en pimpelmeesjes. Die heb ik een tijd niet gezien. Brengen ze de zomer door in noordelijker streken? Ik zal het thuis eens op gaan zoeken. Ik zie hun opvallende kleurtjes tussen de rietstengels en in de elzenbosjes, waar ze druk rondpikken om iets, voor mij onzichtbaar, eetbaars te vinden. Het valt me op dat het ontbladeren van de bomen een langdurig en langzaam proces is en elke boom daar anders mee om gaat. De Linde is nu kaal, maar hield het langst wat bladeren vast aan de onderste takken. De hoge populieren waren al helemaal kaal, maar hadden nog wat bladeren in de top. De elzen en wilgenbosjes lijken nog wel volop in het blad te staan. Ook de Beuk houdt nog vast aan zijn bladeren. Het groen op de grond blijft nog door sappelen, met hier en daar een verdwaalt bloemetje, maar de sjeu is er af. Ik maak de hele tijd vergelijkingen met de herfst van een mensenleven en begin me weer in mijn hoofd terug te trekken. Thuisgekomen schrijf ik mijn stukje en installeer mij alsnog met een boekje op de bank.