Haken

Het valt me op dat er op de blogs waar ik geregeld een kijkje neem, door de schrijfsters veel en enthousiast wordt gehandwerkt. In mijn jonge jaren heb ik dat ook veel gedaan. Ik ben zelfs nog in het bezit van een handwerkakte. De laatste 20 jaar ben ik er niet meer mee bezig geweest. Dat wil zeggen, ik heb nog een paar keer een poging gewaagd, want in de kast ligt een half babytruitje, nog op de pennen, bedoeld voor mijn jongste zoon, nu 25, en een half gehaakt popje, een paar jaar geleden begonnen voor mijn toen pasgeboren kleindochter. Nooit afgekomen, ik vond het gewoon niet leuk meer om te doen. \
Een paar dagen geleden vond ik achter in een kast een plastic tas met bollen dikke zwarte wol, waarschijnlijk nog afkomstig uit het huis van mijn moeder. Aangestoken door alle handwerksters hier besloot ik een lekkere grote das voor mezelf te gaan haken, mijn vorige was deze zomer door de motten opgegeten. Ik ben er vol goede moed aan begonnen, haken is als fietsen of zwemmen, eenmaal geleerd vergeet je het niet meer. Moeiteloos produceerde ik een fraaie waaiersteek en ook het omkeren leverde al snel nette rechte kanten op. Maar, na een uurtje kreeg ik last van mijn arm en nog wat later moest ik echt stoppen. De volgende dag leek het beter en ging ik weer een tijdje verder, maar mijn arm ging weer opspelen. Ik legde het haakwerk weg , maar bleef de hele verder avond en nacht erg veel pijn houden. Ik heb vannacht een paar uur opgezeten van de pijn en zelfs een mitella geïmproviseerd van een keukenkleedje om mijn arm rust te geven.
Het gaat nu alweer wat beter, maar hij is nog steeds erg gevoelig. Ook dit handwerk zal waarschijnlijk nog jarenlang onafgemaakt in de kast blijven liggen.