Postbode staking

Gisteren staakten in het hele land de postbodes. Uit gewoonte opende ik toch mijn brievenbus en vond daar een rouwkaart. Ik nam hem mee naar boven en staarde een tijdje naar de dichte enveloppe. Van wie zou hij zijn, misschien van mijn tante? Ik maakte hem open, en ja,tante Corrie was overleden. Ik had haar een paar dagen geleden nog een kaartje gestuurd voor haar 91e verjaardag, de dag waarop ze ook overleden is. Ik zag dat haar tweede naam Hendrika was, net als ik, dat heb ik nooit geweten. De tranen sprongen in mijn ogen. Ze was al een paar jaar dementerende en 91, dus wat je dan zegt is dat het goed is, maar ik dacht terug aan de logeerpartijtjes die ik als kind altijd bij haar had en haar zachte vriendelijke karakter. Bovendien was ze een nog levende link met mijn bijna 6 jaar geleden overleden moeder. Wat vreemd is, is dat ik de afgelopen week twee keer gedroomd heb dat mijn moeder op sterven lag en ik er naartoe moest. Morgen is de begrafenis, ik ben blij dat de postbodes wel rouwkaarten bezorgden.