Verhaaltjes

Ik heb nog niet echt de energie om weer elke dag een stukje te schrijven, maar wil in ieder geval af en toe een verhaaltje plaatsen. Een aantal jaren geleden schreef ik geregeld een stukje in een volkstuinblad en in een personeelsblad waar ik veel plezier aan beleefde. Ik hoop dat jullie ze ook leuk vinden. Wintertuin Ik moet maar weer eens naar de tuin. Het is misschien alweer een maand geleden dat ik er voor het laatst was. Ik voel me een beetje schuldig, maar de tuin in de winter heeft niets aantrekkelijks voor mij. Het is een grijze, koude dag in het midden van december. Op mijn fiets ga ik, door een mistige fijne motregen, op weg. Vreemd genoeg voelt dat prettig aan op mijn gezicht. Zo moet het zijn om door een wolk te rijden, denk ik. Bij de tuin aangekomen rijd ik door de hoofdingang binnen. Ik kom langs de kantine, waar de kerstverlichting vrolijk door de ramen naar buiten schijnt. Ik aarzel, het ziet er gezellig uit, zal ik even naar binnen gaan? Maar als ik door het raam kijk zie ik alleen oudere mannen rond de tafeltjes zitten en rijd ik door. Midden op het pad ligt een kerstboom, ik zwenk er omheen, de pasgestrooide schelpen kraken onder mijn wielen. Ik draai mijn laantje op en rijd langs mijn tuin naar het hekje. Zoals altijd probeer ik tussen de struiken door een eerste indruk van mijn tuin en huisje te krijgen. Idyllisch gelegen tussen het groen, zelfs in de winter, vervult de aanblik ervan me altijd met genoegen.Ik heb toch maar zo’n beetje het leukste huisje en de mooiste tuin die er is! Deze keer ben ik een beetje gespannen. Zullen ze er nog aan zitten? Ik kan het van het pad af niet zien. Ik open het groen uitgeslagen hekje en loop de vochtige tuin binnen. Het gras is nog wonderbaarlijk groen, de winternevel maakt de kleuren zachter en intenser tegelijk. Mijn blik zoekt de struik van de Skimmia. Opgelucht constateer ik dat de takken er nog allemaal aan lijken te zitten. Dat is wel eens anders geweest, verleden jaar had een of andere onverlaat, vlak voor kerst er alle, letterlijk alle, takken met bloemknoppen afgejat. Ik herinner me nog dat ik wel een paar minuten ongelovig naar de struik heb staan kijken en zelfs ging twijfelen of er überhaupt wel bloemknopjes aan hadden gezeten. Ik kan er nog kwaad over worden. Het was toen, net als nu, mijn bedoeling om er zelf voor kerst mijn huis mee op te vrolijken, maar ik was te laat. Dit jaar denk ik al weken af en toe aan mijn struik en heb geprobeerd precies het goede tijdstip uit te zoeken om takken af te gaan snijden. Niet te vroeg, dan zijn ze met kerst niet mooi meer en niet te laat, want dan ben ik misschien te laat. Ik ga het huisje binnen. Er hangt een muffe, scherpe kou, het ruikt muizig. Het lijkt er kouder dan buiten. Ik inspecteer alle hoeken en gaten, maar vind geen uitwerpselen van muizen of ander ongedierte. Alleen de verdroogde lijkjes van pissebedden knisperen onder mijn schoenen. Het ziet er akelig en ongezellig uit, opgestapelde meubels, binnengehaalde tuinmeubels, opgenomen kleden en de fiets van mijn zoon Mark, die een half jaar in Australië verblijft. Ik ga maar snel weer naar buiten. Het gras is nog bedekt met bladeren van mijn oude eikenboom. Het is beter om die even weg te harken. Al snel komen verschillende vogels me gezelschap houden, twee fazanten, een ekster, een Vlaamse gaai, een roodborstje en een stel koolmeesjes. Als ik voer uitstrooi komt er nog een pikzwarte merel bij. Ook de tuin in de winter heeft zo zijn momenten. Tevreden overzie ik het geheel. Het ziet er weer netjes uit. Ik selecteer zorgvuldig de takken die ik mee wil nemen en rijdt er mee naar huis. Ik kom weer langs de kantine, maar aarzel niet. Ik ga naar huis om de kerstboom op te zetten.