Paradise Baye.
Halverwege de reis vaart onze boot Paradise Baye binnen. We gaan voor anker en maken ons klaar voor een wel heel romantische gebeurtenis. Een jong stel, al maanden samen op wereldreis, heeft besloten op deze plek te gaan trouwen.
Lang en slank, de lange blonde haren van beide zacht golvend in de avondbries, staat het bruidspaar hoog boven ons op de achterplecht, omgeven door het prachtige decor van Paradise Baye. Ter meerdere eer en glorie zendt de ondergaande zon zijn brede stralen door het wolkendek. Een kalm windje voert tintelend schone lucht aan over het oeroude, eindeloos lege vasteland van Antartica.
Het bruidspaar ontroert me door hun eenvoudige schoonheid. Beide zijn gekleed in een lange broek en dikke trui. De bruid heeft voor de gelegenheid een geleend feestelijk shawltje rond haar nek geknoopt. Naast hen staat een zichtbaar gespannen, in vol uniform gestoken kapitein, die het huwelijk zal voltrekken. Twee van de expeditieleiders zijn uitverkoren als getuigen.
Het achterdek staat vol met alle veertig mede passagiers en de voltallige bemanning. Iedereen heeft zijn best gedaan er zo feestelijk mogelijk uit te zien voorzover de beperkte inhoud van de koffer dat toeliet.
Ik heb mijn roodfluwelen rokje aan en heb daar de nodige verbaasde en enthousiaste, verlegen makend commentaar op gekregen. Bijna niemand heeft gelegenheid kleding meegenomen. Bovendien zijn een aantal medereizigers tijdens de vliegreis hun koffer kwijtgeraakt en moeten het de hele reis al doen met een paar in alle haast in Ushuaia aangeschafte kledingstukken.
Ik sta naast die aardige man uit de hut naast ons. Hij maakt deze reis samen met zijn broer. Zijn broer is, evenals mijn vriendin, zoals altijd druk met zijn fototoestel. We zijn bijna de enige die niet constant in de weer zijn foto’s te maken. We vinden elkaar aardig en trekken bijna als vanzelf naar elkaar toe. Met zijn zilverwitte golvende, nog dikke haar, ringbaardje en vriendelijke ogen is het best een aantrekkelijke man.
De kapitein spreekt de officiële trouwtekst uit in het Engels, de expeditielijder vertaalt het in het Spaans, voor de Spaanssprekende passagiers, dat zijn er meer dan de helft.
De bruid en bruidegom verklaren elkaar in een zelfgemaakte tekst hun liefde en beloven elkaar voor eeuwig trouw. Ik denk aan mijn eigen huwelijk en kijk eens voorzichtig naar mijn buurman die net op dat moment ook even naar mij kijkt. We lachen even en kijken weer naar het bruidspaar, dat elkaar het ja woord geeft en de ringen aan de vingers schuift. Mijn eigen ring is allang te strak. Toen ik zwanger was van de jongste heeft mijn man hem met een ijzerzaagje van mijn vinger gezaagd. Ik ben er nooit aan toegekomen hem te laten maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten