Rood fluwelen rokje (1)

Dit verhaal speelt zich vijf jaar geleden af, tijdens mijn fantastische reis naar Antartica. Het is géén reisverslag. De voorbereidingen voor mijn reis naar de zuidpool zijn nu echt begonnen. Mijn koffer staat open op het bed in de logeerkamer, er omheen liggen de stapels met spullen die ik mee wil nemen. Het lijkt onmogelijk dat het er allemaal in gaat passen, maar de ervaring leert dat dat op het laatst toch zal gebeuren. Mijn lapjeskat heeft zich een warm plaatsje veroverd op mijn dikke wollen truien, ik zal dus de hele reis haren van mijn kleding moeten plukken. Behalve truien, dikke broeken, een bivakmuts, dikke sokken en thermo-ondergoed, ligt er ook een rood fluwelen rokje, compleet met het daarbij behorende zwarte omslagvestje, kanten hemdje, doorzichtige zwarte panty en schoentjes met een hakje. Toen ik met mijn vriendin en reisgenote doornam wat we zoal meenamen, kwam het opnoemen van de laatste items me op een afkeurend: ’Ben je soms iets van plan’, te staan. Ik reageerde verontwaardigd. Ik ben niets van plan, maar ik mag toch ook wel iets mee om er een beetje aardig uit te zien? Ik hoef toch niet de hele reis als een michelin mannetje rond te lopen? Weer alleen onderwerp ik me aan een gewetensonderzoek. Hoop ik toch stiekem op een kleine romance, een vakantie idylle, een onschuldige flirt? Na dertig jaar huwelijk, ja, je hebt gelijk, we zijn een uitstervend ras, zou ik toch beter moeten weten? Ik kom er niet helemaal uit, de opwinding van vroeger, je weet nooit wie je tegen komt, steekt zijn kop op. Maar wat dan nog? Fantaseren mag, en niet alleen over pinguïns. Resoluut leg ik mijn rood fluwelen rokje met toebehoren in de koffer. Moeder gaat op stap!