26-01
Eindelijk heb ik mezelf weer eens zo ver gekregen om op mijn fiets te stappen en naar het Amsterdams bos te rijden. Het is geloof ik meer dan twee maanden geleden dat ik er op uit ben gegaan om de natuur te ervaren. Eerst was mijn fiets gestolen, toen lag er sneeuw, daarna mijn oogoperatie, griep en ten slotte wekenlang regen. De routine om elke week naar het bos te fietsen was verbroken en weer moeilijk op te pakken. Ook vandaag had ik eigenlijk geen zin.
Maar, wat ben ik blij dat ik gegaan ben. Ik ben er helemaal door opgefrist.
Nog maar net in het bos rook ik de geur van versgezaagd hout, lekker vind ik dat, het doet me aan de timmerwerkplaats van mijn vader vroeger denken. Even later kwam ik langs een paar grote haksel bergen, mannen in felgekleurde hesjes waren wat onduidelijks aan het doen op een vlot in het riet. Veel elzenbosjes en schietwilgen waren hier weggezaagd. Ook de rietkraag was op veel, maar niet alle, plaatsen weggemaaid en lichtte goudgeel op toen een waterig zonnetje zich even tussen het dichte wolkenpak door liet zien. Het viel me op hoe veel opener het landschap is in de winter en hoe prettig ik dat vind.
Halverwege zet ik mijn fiets neer en ga verder lopen. Aan de ene kant van het pad zijn de knotwilgen pas geknot, aan de andere kant zijn ze nog voorzien van hun tenen pruiken. De meeste kleur in het landschap komt van het felgroene mos waarmee de stammen en stronken begroeid zijn. Een paar jaar geleden leerde ik dat als je de weg kwijt bent je de richting kan bepalen door te kijken aan welke kant de bomen het meest bemost zijn. Dat is dan de noordkant. Ik controleer of dat klopt. Wel zo’n beetje, ik zou meer zeggen noord west. Maar goed, wie zou dit weetje ooit nou nog eens nodig hebben in deze tijd van de elektronica.
De mollen zijn in ieder geval al wel weer uit hun winterslaap ontwaakt, getuige de grote verse molshopen die in het gras zijn verschenen.
Het kruid is nog pril maar overal aanwezig. Ik zie behalve gras, vooral smalle en grote weegbree, hondsdraf en de tere blaadjes van het speenkruid. Op een afgelegen plekje vind ik vogelmuur, met al een paar piepkleine bloemetjes eraan en een paar heel vroege brandneteltjes. Ik zie veel van dat groen dat op wortel loof lijkt maar het niet is en altijd overal aanwezig is en een paar grote slordige bladen, waarschijnlijk van de smeerwortel.
Als het pad langs het meer loopt snijdt de koude wind in mijn gezicht. Ik weet een wilgenstruik te staan aan het water en kijk of daar al katjes aan komen. Het is nog wat te vroeg, de knoppen zijn wel flink gezwollen, maar gesloten. Ik aarzel, maar pluk een paar takjes om thuis in een vaas te zetten. Dan is het weer genoeg geweest, ik ga terug naar de fiets en weer naar huis.
Geweldig is dat, de natuur intrekken. Voorheen woonden we in een bosrijke omgeving, maar ik verkies het ruime landschap. Het was inderdaad nog erg frisjes vandaag, maar de zon was er ook af en toe, dat maakt veel goed. Mooie foto van de knotwilgen. Vorig jaar hebben we 2 van onze buurmannen gekregen, die doen het goed.
BeantwoordenVerwijderenje kan aan je blogje merken dat je energie hebt opgedaan , heerlijk, en mijn vader rook ook altijd naar hout, ( meubelmaker ) en als je hout wilt snuiven ? volgende maand gaan er bij ons 9 eiken bomen om, wil je ? haha, wens je een fijne avond, liefs marion
BeantwoordenVerwijderenJohanna, vreemd, ik ging er echt vanuit dat jij je leven lang in het open groningse (of was het Friese?)landschap hebt gewoond. Knotwilgen zijn echt leuk.
BeantwoordenVerwijderenMarion, het zal inderdaad wel lekker ruiken, maar ik kom niet kijken. Ik weet dat je een groentetuintje wil, maar het omhakken van vooral grote bomen gaat me toch altijd een beetje aan het hart.
Dat klinkt heerlijk. Ja, het is er weer even inkomen. Als je eenmaal een gewoonte hebt doorbroken is het moeilijker het weer op te pakken. Heb ik ook. Maar ook ik ben weer begonnen met lange wandeltochten en Nordic Walking. Ook heerlijk hier op de Hoge Veluwe natuurlijk.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Janny