Staaroperatie (vervolg)

Ik lig in het ziekenhuisbed met een blauw operatiepak aan. Een uur lang krijg ik elke vijf minuten een aantal druppels in mijn ogen. Ondertussen wordt de hele procedure aan vragen en informatie afgewerkt. Ik geloof dar er wel vijf of zes keer in totaal aan mij is gevraagd om welk oog het ging, dus het lijkt me onmogelijk dat daar nog een vergissing in gemaakt kan worden. De verpleging is vriendelijk, zorgzaam, correct, efficiënt en ter zake kundig. Tussen de bedrijven door verschuil ik me achter een boekje en probeer nog wat te lezen, want ik heb niet zo'n zin in beleefde praatjes met de andere patiënten.
Op tijd word ik naar de operatiekamer gereden, krijg een operatiemuts aangerijkt en het infuus wordt bijna pijnloos ingebracht. Dat het ik wel eens anders meegemaakt. Iedereen stelt zich vriendelijk voor, ook de chirurg laat nog even zijn gezicht zien. Dat had hij beter niet kunnen doen, want hij begon te zeuren waarom ik onder algehele narcose geholpen wilde worden want het was een fluitje van een cent onder locale verdoving. Dat was natuurlijk al een gepasseerd station nu ik daar klaarlag om onder zeil te gaan en het gaf mij het onplezierige gevoel me te moeten verdedigen.
De infuusvloeistof werd aangesloten, ik moest een paar keer diep ademhalen en aan iets leuks denken. Vreemd, maar ik zag meteen mijn feestelijk verlichte versierde kerstboompje voor me en bijvoorbeeld niet mijn prachtige nieuwe keuken. (daarover later meer).  En toen was ik weg.
En meteen weer wakker. Anders dan bij slapen, is je tijdsbesef helemaal verdwenen. Ik realiseer me dat ik dat om een of andere reden een prettige ervaring vind. Narcose prettig? Hm.
Weer op zaal kan ik me niet meer geloofwaardig achter een boekje verschuilen, want veel zien doe ik niet. Mijn oog brandt behoorlijk en ik zie wazig. Ik raak in gesprek met een nog jonge man in het bed naast me. Hij geeft me onbedoeld een complimentje waardoor ik meteen opfleur. Hij zegt dat ik nog  zo jong ben voor een staar operatie!  Waarop ik natuurlijk zeg dat hij nog veel jonger is. Blijkt dat hij staar aan beide ogen heeft gekregen door de prednison die hij moet slikken omdat hij een niertransplantage heeft ondergaan. Ik voel me promt deemoedig worden, maak ik me al dagen druk over deze relatief kleine ingreep, anderen moeten echt grote en levensbedreigende zaken en operaties doorstaan.
Aldus weer verzoent met mijn lot, zie ik mijn man aankomen en rijden we even later met een taxi naar huis.