Huis bekijken

We staan op het pontje achter het centraal station. We zijn op weg om het pas gekochte huis van onze jongste zoon te bekijken. Noord, dat is niet echt de plek waar de meeste amsterdammers willen wonen. Een beetje snob of jup zit liever klein en veel te duur in de meer trendy wijken van Amsterdam.
Wij genieten van de overtocht over het IJ. Alles in grijstinten, het water, de lucht , de boten. Een gedeelte van de pont is afgesloten zodat we niet helemaal blootgesteld zijn aan de waterkoude wind. Een duwbootje is bezig met een ingewikkelde manoeuvre, een groot schip moet een bocht om geduwd worden. Andere schepen varen links en rechts voorbij, met onbestemde bestemming. Als we van de pont komen zie ik een oliebollenkraam. Ik koop een zak vol, twee zonder rozijnen want rozijnen, daar gruwt mijn man van. Lekker om mee te nemen voor de kinderen en trouwens, wij lusten er zelf meteen wel eentje. We kunnen een bus nemen, maar we besluiten te gaan lopen. Het is niet ver is ons gezegd. We lopen een stuk langs het water , happend in onze morsige oliebollen, als we ineens enthousiast begroet worden door twee mensen op de fiets. Ze stappen af, het zijn de schoonouders van mijn zoon. Die hebben net ook het huis bekeken, ze zijn heel enthousiast  en nee, ze hoeven geen oliebol. Ze wijze ons in de juiste richting, want we zijn intussen een beetje verdwaald. Even later klimmen we een trappetje op om over de sluisdeuren naar de andere kant te schuivelen. Dan een be-ijst stuk tussen bouwterrein en bosjes door. Mijn zoon belt, waar blijven jullie? Daar? Oké ik kom wel op de fiets naar jullie toe. Jullie hebben de verkeerde pont genomen.
Later dan voorzien kwamen we dan toch bij het huis aan. Het is een leuk, sfeervol en ruim huis. Gebouwd rond 1920. Er moet nog wel van alles aan gedaan worden, maar dat kan in gedeeltes, ze kunnen er in principe zo in. Als nu de bank maar accoord gaat.