Oude tante

Gisteren ben ik op bezoek gegaan bij mijn oude tante. Een van de jongere zussen van mijn moeder. Ze is 86 jaar en woont al een aantal jaren in een verzorgingshuis. Ik ga er niet vaak genoeg heen, maar ik maak er een punt van om er zomers in ieder geval een keer op de fiets heen te gaan. Het is een mooie tocht langs de Amstel,ongeveer een uur fietsen. Er moet voor mij dan niet teveel wind staan en natuurlijk niet regenen. Het was er dus de hele zomer nog niet van gekomen en nu de tijd alweer is aangebroken dat het vroeger donker wordt begon de tijd te dringen. Ik kan er pas na drieën terecht, want eerst houdt ze haar middagslaapje en ik wil niet in het donker terugfietsen. Het was een mooie tocht, dat wel. Ik schrok alleen toen ik haar zag. Ze had een paar lelijke open plekken in haar gezicht, waar ze voortdurend overheen zat te wrijven met een papieren zakdoekje. Toen ik er naar vroeg, reageerde ze wat onverschillig, 'ja, ik moet er eigenlijk vanaf blijven'. Ik vroeg of er geen pleister of verbandje op moest, maar ,dat moest de verpleging dan maar doen'. Ze is wat vergeetachtig geworden, dement is zo'n naar woord. Dat vergeetachtige stoort me niet, ik luister met liefde een paar keer naar hetzelfde verhaal. We hebben oude herinneringen opgehaald en ik had het idee dat ze dat prettig vond. Wat mij terugfietsend het meest geraakt had, ontdekte ik, was dat haar spirit, haar geest, aan het verdwijnen leek. Ze was altijd een enthousiaste,vrolijke, duidelijk aanwezige vrouw, maar nu leek ze wel langzaam te verdwijnen, af te vlakken. Triest, maar zo gaat het dus.