De langste dag

Vandaag denk ik aan mijn grootmoeder.Zij is in 1888 op de langste dag geboren. Zij kreeg twaalf kinderen, waarvan de eerste en de laatste jong stierven. Zij maakte twee wereldoorlogen mee. Zij groeide op in Vinkeveen, een dorpje midddenin wat nu 'het groene hart' heet.Als kind woonde ik dicht bij het boerderijtje van mijn opa en oma en liep geregeld even aan. Ik werd stevast door haar begroet met de woorden: 'Zo kind,ben je daar?' s'Middags deed ze altijd een dutje in de bedstee. Ik zie haar nog voor me als ze dan opstond. Haar lange, nooitgeknipte haar dat ze normaal in een knotje had opgestoken hing dan in een lange streng omlaag en ze had een rose gebreide borstrok aan. Als ik weer weg ging kreeg ik een balletje (snoepje). Ze was altijd vriendelijk, ik heb haar nooit boos gezien. Als kind moest zij na school sokken breien voor in het winkeltje van haar moeder. Als ze een bol wol had opgebreid kwam ze bij de halve cent,die ze dan mocht hebben. Ik vond breien heel leuk, maar mocht dat niet op zondag, want breien was werk. Een van de weinige dingen waar mijn moeder aan vast hield wat betreft de zondagsrust. Waarschijnlijk heeft ze dat heel sterk meegekregen van mijn grootmoeder, voor wie al dat breien wel echt werk was. Mijn moeder vertelde me dat ze zondags in de namiddag, als het begon te schemeren en de lamp nog niet aan mocht, met de kinderen psalmen ging zingen. Dat deed mijn oma ook als haar baby's s'nachts huilden. Ze liep dan psalmen zingend door het huis met de baby op de arm. Twee van haar zoons emigreerde naar Canada en heeft ze nooit meer teruggezien. Ze heeft geen gemakkelijk leven gehad, maar leek heel tevreden. Ik hoop dat ik wat op haar lijk, maar betwijfel het.